Οι Σουλιώτες - Θ. Μήτσης

Ψηλά στ' απόκρημνα βουνά, σ' απάτητα λημέρια
αετοί φωλιάζουν κι αγρυπνούν με συντροφιά τ' αστέρια.
Χορεύουν με το σύννεφο και της βροχής το χάδι,
Θεριεύουν με τον κεραυνό, της αστραπής το νάζι!
Στου ήλιου τη χρυσή λαμπήαπλώνουν τα φτερά τους
και χαίρονται π' ολόγυρα είναι παντού δικά τους.
Δεν την μπορούνε τη σκλαβιά, τη μαύρη τυραννία
πεθαίνουνε για την τιμή και την ελευθερία.

Τη Ρωμιοσύνη τραγουδούν με λεβεντιά περίσσεια
στον πόλεμο ορθώνονται σα να' ναι κυπαρίσσια.
Μία γραφίδα πύρινη το γράφει στον αέρα
πως είναι θέλημα Θεού να' ρθει η Άγια Μέρα,
η μέρα που ολόχαρα θα ηχήσουν οι καμπάνες
Ανάστασης και Λυτρωμού για μαυροφόρες μάνες...
Κι αν ατύχει κι έρθει θάνατος απάνω στο ταμπούρι
εκείνοι πάλι τραγουδούν της άνοιξης τραγούδι.