Προσκλητήριο Τιτάνων - Θ. Μήτσης

Στα όμορφα τα Γιάννενα, των στεναγμών την πόλη,
Φλεβάρης μήνας έρχεται και αναρωτιούνται όλοι,
τους φαίνεται παράξενο μέσα σε τόσα χιόνια,
που ήρθανε πιο γρήγορα φέτος τα χελιδόνια.
Έξω στο κάστρο το βαρύ, χιλιοτραγουδισμένο,
μοιάζει με γίγαντα, θεριό, σε όλα στοιχειωμένο.
Καθρέφτης η Παμβώτιδα και το χλωμό φεγγάρι
στα κρυσταλλένια τα νερά λικνίζεται με χάρη.
Μέσα στην πόλη άλαλα, τα πάντα ησυχάζουν,
όλοι το συναισθάνονται, μα δεν το κουβεντιάζουν.
Σ' έναν "οντά" παράμερα, μία φωτίτσα καίει,
έν' αποκούμπι του ραγιά, που χρόνια τώρα κλαίει.
Φροσύνη και Βασιλική μελλούμενα διαβάζουν
μέσα από σφαίρα γυάλινη βλέπουν και ησυχάζουν,
αφού το λένε καθαρά, μιλούνε τα σημάδια
πως έρχεται ανάσταση, του λυτρωμού τα χάδια.
Ξάφνου κραυγή μακρόσυρτη τη σιγαλιά τη σπάζει
που κάνει τον Αλή Πασά κρυφά ν' ανατριχιάζει.
Του Σκυλοσόφου η φωνή καλεί τα παλικάρια
ν' αφήσουνε τα μνήματα, να πάρουν τα θηκάρια
και να' ρθουν να πατήσουνε στα γνώριμα τα χνάρια,
τα χνάρια των ιδανικών και της ελευθερίας,
κάτι σαν θεία προσταγή της ξέφρενης πορείας,
ξεχωριστή μεταλαβιά μιας Θείας Κοινωνίας.
Τον Κατσαντώνη προσκαλεί μα και τους Μποτσαραίους,
τη Δέσπω τη Σουλιώτισσα κι όλους τους Τζαβελαίους.
Του καλογέρου Σαμουήλ το φάντασμα ξυπνάει,
αρπάζει την πιστόλα του κι ευθύς μπροστά ορμάει.
Όλοι μαζί ξεχύνονται σαν τα γοργά τα άτια,
διαβαίνουν από δύσβατα λημέρια, μονοπάτια
και στο Μπιζάνι φτάνουνε, το τρομερό το κάστρο,
θέλοντας πια να σβήσουνε το φωτεινό το άστρο.
Θυμίζοντας αρχάγγελο με πύρινη ρομφαία,
χιμάει ο καλόγερος με λευτεριάς σημαία
τους Τούρκους αφανίζοντας που μπαίνουνε στο διάβα,
ανοίγοντας "κεκρόπορτα" για να περάσει η λάβα,
καμίνι που σιγόβραζε καιρούς και χρόνια τώρα
και θα κραυγάσει δυνατά " Πατρίδα ήρθ' η ώρα".